به نام خداوند جان و خرد
انسان به حکم عقل و فطرت در هر جایگاه فردی و اجتماعی که قرار دارد می خواهد فرهنگ و تمدن انسانی داشته باشد؛ می خواهد دارای اعتبار و احترام باشد اما گاهی خطاهای زبان مثل دشنام و ناسزا گویی، آنها را به مرور از فرهنگ انسانی دور می سازد.متاسفانه این فرهنگ ناشایست ناسزا گویی تنها در میان اراذل و اوباش جامعه رواج ندارد، بلکه حتی در میان برخی مذهبی ها و توده های مومن جامعه نیز دیده می شود، و می بینیم برخی از آنان آنقدر زیاده روی می کنند که موجب تخریب وجه ی ظاهری شخصیتی شان می شود و به عنوان شخصیتی ناپسند در اذهان مردم ماندگار می مانند.
به راستی چرا با آنکه همه به این درک رسیده اند بخصوص عده ای از افراد با آنکه خوب می دانند فحاشی از نظر اسلام ناپسند است. اما اعتنایی به این امر ندارند؟ وهمواره فحش را چاشنی مزاح‌ها و شوخی‌هایشان می‌نمایند البته شاد بودن و شاد کردن مردم بسیار نیکو و پسندیده است اما نه به قیمت اهانت و فحاشی.
و چه بسیار افرادی که دشنام را موضوع کاملا عادی می دانند و هرگاه بخواهند با موضوعی مخالفت کنند یا از موضوعی عصبانی می شوند و یا بخواهند نظر شخصی‌شان را در مورد موضوعی بیان کنند متاسفانه با ادبیات و لحنی نا شایست زبان به دشنام می گشایند.
گفتار نیک موضوع بسیار مهمی است. آنقدر که در محیط اجتماعی مجازی با آنکه دیده نمی شویم مهم است و مانند محیط واقعی بیانگر شان و شخصیت ماست. به‌هر حال شاید راه حل امروزی این مساله اجتماعی این باشد که از خود شروع کنیم. راستی ببخشید، شما چقدر ناسزا می‌گویید؟
ذلِکَ وَ مَنْ یُعَظِّمْ حُرُماتِ اللَّهِ فَهُوَ خَیْرٌ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَ أُحِلَّتْ لَکُمُ الْأَنْعامُ إِلاَّ ما یُتْلی عَلَیْکُمْ فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ مِنَ الْأَوْثانِ وَ اجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ (سوره حج- آیه 30)
... از گفتار باطل اجتناب کنید.
