به نام خداوند جان وخرد
چقدر از آنقدری که گرفتار نفوس خود هستیم، تلاش کرده ایم حضور قلبمان را در پیشگاه خداوند متعال حفظ کنیم؟
راستی آیا تا به حال به این اندیشیده اید چگونه شد که کسی را و یا چیزی را مورد دوست داشتن خود قرار دادیم؟
آنچه که عیان است، این است که ذهن انسان همواره متوجه چیزی است که به آن عشق می ورزد. مانند عاشقی که آنی از فکر معشوق خود بیرون نمی رود. و شاید همین تعلق شدید نفس به دنیا و حب آن است که همواره در عباداتمان به جای "حضور قلب"، حضور خلق را داریم. و هر گاه تلاش می کنیم حضور قلب را در روح و جانمان بگسترانیم نا کام می مانیم!
در باور من حضور قلب در پیشگاه خداوند همانند رابطه عاشق و معشوق است.که به سختی و به تدریج بدست می آید. و به یکباره هم می تواند از دست برود. و چه تلاش سختی است در گرفتار نفوس بودن، بتوان حضور قلب را در پیشگاه خداوند متعال حفظ کرد. و شاید این بزرگترین ویژگی از توانمندی اشرف مخلوقات باشد.
الهی هر که تو را شناخت و علم مهر تو افراخت هر چه غیر از تو بود بینداخت. -خواجه عبدالله انصاری
