به نام خداوند جان وخرد
خداوند در قرآن کریم قبل از آغاز سوره ها که در آن داستان و یا داستانهایی از نیک و بد روزگار است، خود را بخشنده و مهربان می خواند. همانطور که من و شما بارها و بارها مورد بخشش و مهربانی اش قرار گرفته ایم.
و به تبع آن از دوران کودکی آموختیم آغاز هر کاری را با بسم الله الرحمن الرحیم به زبان آوریم. یعنی به نام خداوند بخشنده مهربان. اما آیا واقعا در عمل ما، از بخشندگی و مهربانی خداوند آثاری هم هست؟
از نادر انسان‌هایی که بگذریم به گروه بسیاری از آدمیان بر‌می‌خوریم که به فرموده قرآن کریم تنها شعار می‌دهند. آری آنان با سوء استفاده از این صفات تعالی برای حفظ منافع شخصی خویش چنان بر نادانی خویش غَره می شوند که به خیال باطل خویش کسی نمی فهمد. در حالی که هر دو گروه عالِم و جاهل، در هر مکان و زمان و یا در هر سن و جایگاهی که باشند در خطر تسلط شر وسوسه‌های شیطانی بر نفس وجودِ خویش قرار می گیرند.
از اینها هم که بگذریم. براستی خود ما چقدر توانسته ایم این صفت بخشندگی و مهربانی خداوند متعال را خالصانه در عمل خویش قرار دهیم؟ و یا اینکه ما هم از این صفات در عمل غافل گشته ایم و فقط به ذکر " بسم الله الرحمن الرحیم " اکتفا کرده ایم؟!
براستی چه باید کرد؟ بیاییم با تامل و به دور از هر گونه افکار باطل، به اطرافمان نگاهی بیاندازیم و از خود بپرسیم سهم دیگران از بخشش و مهربانی من چقدر است؟ آنگاه خواهیم دید اعم از انسان و غیر انسان چقدر به بخشندگی و مهربانی ما نیازمند اند و ما چقدر بی تفاوت از آن می گذریم.
الهی چون در تو نگرم از جمله تاج دارانم و چون در خود نگرم از جمله خاکسارانم-
خواجه عبدالله انصاری
